Perfekcjonizm, jak większość nabywanych cech, często ma początek już w dzieciństwie. Rodzice, nawet jeśli nieświadomie, mogą kształtować perfekcjonistyczne tendencje u swoich dzieci poprzez stawianie im wysokich standardów. Duży nacisk na osiągnięcia w nauce czy sporcie, może wiązać się z wierzeniem dziecka, że jest godne miłości tylko wtedy, gdy osiąga sukces.
Żyjemy w erze porównań. Social Media, reklamy, filmy i programy telewizyjne bombardują nas obrazami idealnych ludzi, osiągnięć i stylu życia.
Kultura sukcesu, może prowadzić do przekonania, że wartość osobista zależy wyłącznie od osiągnięć.
Perfekcjonizm w dwóch odsłonach
Pozytywna strona: w jego najkorzystniejszej postaci, perfekcjonizm jest siłą napędową, która motywuje ludzi do osiągnięcia doskonałości. Czerpanie radości z procesu doskonalenia czy uczenie się na błędach to tylko jedne z wielu korzyści płynących z perfekcjonizmu.
Negatywna strona: obsesyjne pragnienie bycia idealnym może prowadzić do wielu problemów psychicznych i fizycznych. Dla wielu osób perfekcjonizm staje się ciężarem, prowadzącym do chronicznego stresu, a także wypalenia, lęku czy nawet depresji.
PUŁAPKI EMOCJONALNE PERFEKCJONIZMU
Lęk przed porażką jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych i paraliżujących aspektów perfekcjonizmu.
Osoby perfekcjonistyczne często traktują każdą porażkę, nawet najmniejszą, jako odzwierciedlenie ich wartości jako osoby.
Perfekcjonistyczne tendencje często idą w parze z potrzebą porównywania się do innych. Takie osoby spoglądają na osiągnięcia innych, aby ocenić swoją wartość, a w rezultacie ta konieczność porównywania się prowadzi do ciągłego poczucia konkurencji i niezadowolenia z siebie, niezależnie od własnych osiągnięć.